Aandoeningen
Wanneer aandoeningen niet 'zichtbaar' zijn
Bij 'ziekten' en 'aandoeningen' denken we meestal aan duidelijke en zichtbare verschijnselen die het lichamelijk of psychisch welbevinden verstoren, zoals bijvoorbeeld: koorts, een verstopte neus, diarree, een gebroken arm, het missen van een lidmaat na amputatie, … .
Toch bestaan er veel hinderlijke aandoeningen die onzichtbaar zijn voor de omgeving.
Sommige ziekten kunnen worden aangetoond door middel van een bloedonderzoek of medische beeldvormingstechnieken, waardoor deze ‘onzichtbare ziekten’ toch tastbaar worden.
Andere aandoeningen blijven niet of moeilijk te objectiveren, wat niet betekent dat ze niet bestaan.
Het zijn juist deze aandoeningen die de nodige wetenschappelijke en klinische aandacht verdienen. Vooral omdat ze, door hun onzichtbaarheid, extra handicaperend kunnen zijn.
Tinnitus, chronische pijn, depressie, burn-out syndroom, fibromyalgie, CVS, geheugenstoornissen, … kunnen een enorme impact hebben op het welbevinden van de persoon én zijn omgeving.
Nieuwe neurologische beeldvormingstechnieken leveren meer en meer bewijzen dat deze aandoeningen ontstaan en persisteren door een verstoring van de homeostatische werking (zelfregulerende werking) van de hersenen.
De zoektocht naar de gemeenschappelijke eigenschappen van deze aandoeningen levert ons een onderverdeling op tussen thalamocorticale dysrhythmias (bv.: pijn, tinnitus, ziekte van Parkinson, depressie, slow wave epilepsie) en dysfuncties van het beloningssysteem (bv.: verslaving, OCD, … ).
Verder wetenschappelijk onderzoek zal ongetwijfeld leiden tot meer en betere onderverdelingen, waardoor betere en gerichtere behandelingsmethoden kunnen worden toegepast.