Long Covid: een nieuwe tijdbom onder onze welvaartstaat?
Samenvatting
Wanneer een patiënt drie maand na een acuut S.A.R.S ziektebeeld tgv een Covid-19 infectie, nog steeds symptomen vertoont die vooraf niet aanwezig waren en evenmin door andere oorzaken te verklaren zijn, spreekt men van het Long Covid syndroom. Dit is de definitie gehanteerd door de Wereld Gezondheid Organisatie (W.H.O). De prevalentie van dit beeld wordt geschat op 2 % wat voor België (4.8 miljoen besmettingen- Bron Siensano) neerkomt op +/- 100.000 patienten. De symptomen van Long Covid manifesteren zich vooral af in de neuro-psychiatrische sfeer met o.a. moeheid, mentale uitputting, geheugen- en concentratiestoornissen (Brain Fog) en gelijken dus sterk op deze van o.a. het chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS/ME), TBI, burn-out, depressie en/of fibromyalgie. Recent onderzoek in Nederland toonde aan dat 20% van deze mensen na 7 maand tot 2 jaar nog steeds niet in staat waren hun werk zoals voorheen, geheel of partieel te hervatten.
Ook al bestaan er sterke argumenten dat in de pathogenese van Long Covid, diverse neuroinflammatie componenten een belangrijke rol spelen, toch ontbreken er nog steeds specifieke-, gevalideerde diagnostische biomarkers waardoor subjectieve elementen in de diagnostiek, zowel bij zieken als zorgverzekeraars tot conflictueuze en dus weinig productieve discussies dreigen te leiden. Hoewel klinische ervaring in diverse centra leert dat sommige vormen van niet invasieve neurostimulatie (vb. tDCS) op therapeutisch vlak erg gunstig lijken te werken, ontbreken voorlopig gevalideerde en gereproduceerde R.C.T studies die noodzakelijk zijn om groen licht te geven voor brede verspreiding en terugbetaling. Indien evenwel de overheid en academia geen inspanningen doen om het valideren van deze of andere therapeutische methodes prioriteit te geven, (investeren in klinische R.C.T studies en trials) dreigen we weer vast te lopen in dezelfde verzanding als met het probleem van CVS/ME met finaal een personaal-, sociaal-, economisch- en menselijk lijden- waaronder een kostenplaatje dat vele malen groter zal zijn. Administratief gestuurde “zorgtrajecten” (een ministerieel modewoord dezer dagen) bestaande uit maatregelen en paramedische interventies zonder enige E.B.M validering en waarin zelf een degelijke neuro-psychiatrische diagnostiek niet eens aan bod komt, is een (dure) pseudo-oplossing dat meer window-dressing beoogt dan dat het efficiënte therapie een kans geeft.
Met een geanticipeerd totaal van 600.000 chronisch zieken (40% neuro-psychiatrische van type) en een geanticipeerde kost van maar liefst - een gigantische- 14 miljard euro tegen 2030, is er toch echt geen tijd meer te verliezen. Dwangmaatregelen noch dreigende taal of dito vermanende ministeriële vingertjes, zullen volstaan om onze welvaarstaat van deze gezondheids-tsunami te vrijwaren.
